Ola!

Na weken van regen en wind waarbij het lijkt alsof de winter plaats heeft gemaakt voor een paar dagen voorjaar om vervolgens de zomer over te slaan en weer bij de herfst te belanden is het eindelijk zover een week gegarandeerd zon, vakantie in Spanje.

Na een drukke tijd op mijn werk volgend door een hardloopwedstrijd op de vrijdagavond, een concert van Bruce op de zaterdag avond vlieg ik zondag samen met Robin vanaf een miezerig Schiphol naar het mooie Alicante. Daar aangekomen is het even zoeken naar de juiste verhuurder maar binnen de kortste keren zijn we op de weg in een leuke, sportieve rode Fiat 500.
Vanaf Alicante hebben we ongeveer 35 minuten te gaan voordat we aankomen in Rojales.
Rojales is een typisch landbouwdorp waardoor de rivier Segura stroomt. Om de productie te optimaliseren, hebben de landbouwers zich gespecialiseerd in citrusvruchten, die maar liefst 70 % van de totale landbouwgrond innemen. De nabijheid van de kust heeft ervoor gezorgd dat steeds meer mensen werkzaam zijn in de dienstensector. Dit fenomeen werd verder in de hand gewerkt door de aanleg van verschillende woonwijken, wat tevens geleid heeft tot een verbetering van de voorzieningen in Rojales, dat nu o.a. beschikt over een Gemeentelijke Sporthal en een Theater.

Ciudad Quesada is een pittoresk urbanisatie rond de Golf en Countryclub “La Marquesa”, op 15 autominuten van de prachtige stranden van Guardamar del Segura.
We zitten in de oude wijk Ciudad Quesada welke je binnenrijdt door de oude stadspoorten.
Na vele malen links en rechts afgeslagen te zijn en voornamelijk heuvel op komen we op 1 van de hoogste punten van Rojales waar ons appartement voor deze week is. Het uitzicht rondom het appartement is adembenemend zowel bij zonsopgang als zonsondergang en ook op het balkon is het heerlijk met in de verte de zoutwater meren.

De week vliegt in een rustig tempo voorbij waarbij de ochtenden zijn gebruikt om heerlijk wakker te worden met een kopje koffie op het balkon eventueel wat beweging.
Rond het middag uur nemen we de auto en rijden we naar Guardamar waar we een super mooi strandje (Moncayo) hebben gevonden en dagelijks te vinden zijn.
Het strand is gebroken wit van kleur met mooie palmbomen en heerlijke bedjes. Liggend op de bedjes proef je het zout van de middellandse zee op je lippen en ruik je zonnebrandcrème en dan weet je zeker dat je vakantie hebt.
Oneindig genieten van de heerlijke zon met af en toe een duik in het lauwe blauw groene water om vervolgens weer heerlijk te gaan liggen met een goed boek.
Na het strand liggen verplaatsen we ons richting het appartement en het balkon voor een heerlijke borrel voordat we op Spaanse tijden gaan eten.

Tapas eten doe je bij Lizzaran.
Na wat moeilijkheden hebben we het restaurantje in het begin van de week gevonden en daar vervolgens vanavond weer gegeten. De heerlijke gerechten zijn zowel warm als koud te verkrijgen en absoluut smakelijk! Nu zijn we er achter gekomen dat ze in meerdere landen zitten waaronder in Moskou dus in oktober gaan we er weer eten maar dan in een andere stad!

Dinsdagmiddag hebben we een uitstapje gemaakt naar Elx.
Elx (Spaans: Elche) is een gemeente en de hoofdstad van de Spaanse comarca Baix Vinalopó. Elx ligt op 23 kilometer van Alicante. Naar inwoneraantal is Elx de op drie na grootste stad van de regio Valencia.
Het oorspronkelijke centrum van Elx ligt in de archeologische vindplaats L'Alcudia. Hier is het borstbeeld van de Dama de Elche gevonden.
Omstreeks de 10e eeuw vestigden de Arabieren de stad op de huidige plaats en omgaven deze met palmbomen. Daardoor wordt Elx in enkele kronieken uit die tijd vergeleken met de heilige stad van de islam. Meer dan 300.000 palmbomen geven Elx een exotische sfeer. De palmbomen mogen niet worden omgehakt. Deze Palmera is door UNESCO tot werelderfgoed verklaard

Vrijdagochtend zijn we even naar de zoutwater meren gegaan.
Las Salinas zijn de grootste zoutwater meren van europa.
De Salinas van Torrevieja en La Mata zijn een Natuurpark en zijn gelegen in de comarca Vega Baja del Segura in het zuiden van de provincie Alicante binnen de autonome regio Valencia aan de Spaanse oostkust ten noorden van de Spaanse havenstad Torrevieja.
Het eerste gebruik van de zoutmeren gaat terug tot het jaar 1321, waarin de Spaanse kroon het gebied toewees aan de stad Orihuela. Dezelfde Spaanse kroon gaf in 1389 de stad Orihuela de mogelijkheid om het gebied van de salinas als een binnenzee te gaan exploiteren met als einddoel visvangst. Daartoe werd besloten een waterkanaal aan te leggen naar de Middellandse Zee, maar door vele vertragingen duurde het nog bijna een eeuw voor dit bevloeiingskanaal, Acequión genaamd, klaar was. Toen in 1482 de kanaalverbinding met de zee klaar was, bleek na controle, dat het oorspronkelijke plan van een binnenzee voor visvangst niet haalbaar was. Er zwommen geen vissen naar de salinas, vanwege het erg hoge zoutgehalte. De stad Orihuela gaf hierop het gebied terug aan de Spaanse kroon. Een koninklijke verordening in 1759 bevestigde de teruggave van het gebied aan de Spaanse kroon. In de jaren hierna werd onderzoek gedaan naar de mogelijkheid tot zoutwinning in de salinas. Nadat bleek, dat het zout van goede kwaliteit was, werd begonnen met de zoutproductie. De allereerste inschepingen van zout gebeurden in La Mata. Later werd de zoutproductie overgeheveld naar Torrevieja, omdat de omstandigheden voor zoutproductie daar beter waren.

Tijd vliegt voorbij en wij vliegen morgen weer naar Nederland en hopelijk nemen we de zon mee!