Onderweg

Woensdag 22 juni t/m zondag 26 juni

De reis van Banff naar Jasper duurt ruim 11uur en je stopt bij verschillende highlights.

Onze eerste stop is Lake Louise. Lynn (de gids) weet boeiend te vertellen over de geschiedenis van dit dorpje en de eerste toeristen.
Lake Louise zit prachtig omringd door de Rockies en heeft vandaag een bijzondere kleur. Licht aqua met wit.
Afhankelijk van het weer, licht het meer elke keer weer anders op (combinatie van de mineralen in het water en het zonlicht).

Hierna rijden we door naar Bow Lake en de lodge met de naam Num Ti Jah.
Jimmy Simpson (avonturier) kampeerde lang geleden eens langs Bow Lake en hij zei dat hij hier ooit een huis ging bouwen.
25 jaar (eind jaren 30) later deed hij dat ook en dat was Num Ti Jah.

Onze volgende stop is Peyto Lake. Dit meer is prachtig blauw en vanaf bovenaf heb je een mooi uitzicht over het meer en de omgeving.
Het meer is vernoemd naar Bill Peyto een Pioneer die vanuit Engeland naar Canada is gekomen voor avontuur.

Nadat we de weg weer vervolgen schreeuwt Lynn opeens: BEER!
Als 1 man grijpen we naar onze camera's en op nog geen 5meter zien wij een jonge zwarte beer grazen.

Na nog een paar stops komen wij aan bij de Colombia Icefield. Deze is vernoemd naar de hoogste piek op 3745 m.
Met een oppervlakte van 325 km2 voed het ook 8 belangrijke gletsjers en ontstaan hier 3 rivieren die naar alle 3 de oceanen uitstromen. Lynn verteld over de verschillende gletsjers en rivieren. De Bow river die ik ook in Calgary tegen kwam en the North Saskatchawan river die ik vlak bij het zomerkamp van de paarden tegen ben gekomen. Ze hebben beide hun oorsprong hier.

Onze laatste stop van de dag is de Atabashka Falls. Een denderende waterval die uitloopt in een brede rustige melk achtig blauwe rivier. Samen met de Engelse Manjit ga ik er op uit om foto's te maken. Ook na de tour eten we gezellig samen voordat onze wegen weer scheiden. Zij zal alleen morgen hier zijn en dan doorreizen naar Edmonton.

Wat een prachtige dag is het vandaag geweest.
Wel heb ik vandaag even een klein dipje gehad. Of dit nu nou komt door m'n slaapgebrek van afgelopen nacht (ik had een snurker en een kucher op de kamer) en dat je dan emotioneel wat minder stabiel bent maar ondanks een geweldige leuke groep miste ik mijn mensen om de dag mee te delen.
Hoe mooi de foto's ook zijn in het echt is het altijd beter.

De dagen in Jasper zelf vliegen voorbij.
Ik begin mijn bezoek met de Disovery trail en deze brengt je door bos en dorp en geeft je de highlights van wat er allemaal is. Ik kom wat Elk's tegen en de bossen puilen uit van de eekhoorns.

Bij een touroperator boek ik vervoer naar Maligne Lake.
Ik krijg te horen dat er een officiële waarschuwing is voor Grizzly's (er zijn al 2 ontmoetingen geweest tussen beren en hikers dit jaar) en dat het onverstandig en niet slim is om alleen de Opal Hills hike te gaan doen of de Skyline trail.
Dit zijn de 2 hikes die op mijn wishlist staan en nu ook hierop blijven.
Maar er is genoeg te hiken in de buurt van Magline Lake en ik kies voor de Bald Hills hike.

Na een prachtige rit naar Magline spreek ik met Henry (de charmante flirterige 76 jarige chauffeur die eigenlijk alleen maar leuke verhalen wist te vertellen) af dat hij mij rond 15.00 uur weer ophaalt bij het visitor centre.

Hij zet mij af bij het begin van de trail.
Het eerste half uur ben ik echt oprecht doodsbenauwd want ik ben alleen maar bezig dat ik alleen in een groot bos loop vol wilde dieren. Hoge hartslag (kan ook door de klim komen) en de boel belachelijk aan het scannen. Geloof dat mijn hoofd een loopje met mij neemt.
Geen telefoonbereik voor noodgevallen en als je je spray moet gebruiken dan zijn de dieren al erg dichtbij.
Na 30 minuten word het zo stijl dat m'n jas en muts afmogen en ik mij vooral focus op het pad.
Voor elke bocht klap je een paar keer in je handen voor geluid. Langzaam kom ik in een ritme en valt de angst van mij af.
Het hiken is pittig en de omgeving indrukwekkend.
Deze hike is erg steil en het is een klein smal pad omringd door groen. Hoe hoger je komt hoe kleiner de bomen zijn en hoe dunner de lucht. Het is vandaag bewolkt en de wolken hangen ook laag en je loopt vanzelf met je hoofd in de wolken.
Na een tijdje lopen ben je op sneeuw niveau en het is verbazingwekkend dat alles de hele vegetatie zo veranderd door hoogte.
En ondanks dat je wolkjes blaast gutst het zweet van je lijf vanwege de klim.
Achter mij zie ik een wereld van eindeloos groen en het geeft zoveel rust.

Na een tijdje bereik ik de top van 2170 meter en heb ik een uitzicht over Lake Maligne.

Het meer is ontdekt in 1875 door Henry McLeod maar zal altijd synoniem staan met Marry Schäffer. Marry kwam aan in 1908 met een kaart die getekend was vanuit het geheugen van Sampson Beaver een native. Marry heeft gedurende haar hele leven zich ingezet voor de native mensen van Canada en was goed bevriend met de familie Beaver.

Jas en muts gaan op de top snel weer aan en de wind neemt dan toe samen met wat natte sneeuw.
Zo goed en kwaad als het gaat neem ik wat foto's en geniet van alle ruimte die er is en de betrekkelijke stilte.
De wind ruist en de bomen kraken verder is er niks ook niet meer in m'n hoofd.

De weg naar beneden gaat makkelijk, ondanks dat het nu wel echt hard begint te regenenen.
Doorweekt kom ik terug bij het meer en daar staat Henry al klaar met een heerlijke warme beker koffie voor onderweg.
Ik denk dat hij vandaag mijn nieuwe beste vriendje is.
Omdat ik de enige ben, rijden we via een langere weg terug.
Henry laat mij Medicine Lake zien. Dit meer is het beste te beschrijven als een zinkend meer. Onder het meer zit het vol met gaten en tunnels en dit heeft ongeveer de zelfde functie als een stop. In de zomer is het meer vaak vol doordat er meer water in kom dan uit kan maar in de winter loopt het leeg tot het niks meer dan een klein stroompje is. Vervolgens laat hij mij verschillende stukken Canyon zien die je ook kan beklimmen. Hij wijst een nest aan van een grote roofvogel en we komen een eilandje vol Elk's tegen op weg naar Jasper.
Aangekomen in het dorp trakteert Henry mij op een drankje en na nog wat verhalen uitgewisseld te hebben zet hij mij aan het einde van de dag keurig thuis af.

Mijn laatse dag besluit ik een hike van 21km te gaan doen en ik ben dan ook ruim 6uur onderweg. Van steile (what else is new) paden tot enkel diepe modderige paden maar het is de moeite waard. Ik zie verschillende meren (Edith, Annette, Patricia) maar Pyramid meer met bijhorend eilandje is wel een juweeltje. Als het helder weer is kan je Mountain Edith Cavell zien met haar diagonale strepen. Helaas is het weer nog steeds bewolkt.

Jasper heeft mij aangenaam verast.
Het is veel kleiner en minder toeristisch dan Banff en het is hier allemaal gefocust op het buiten leven.
De mensen zijn super behulpzaam en aardig (eigenlijk tot nu toe overal in Canada).
De reis tussen Banff en Jasper zou ik graag nog een keer willen doen maar met meer tijd en een camper. Er zijn prachtige kleine bijzonder plekjes waar je dan wat langer kan verblijven.
En hopelijk kan ik dan ook de 2 hikes die nu nog open staan aftikken.

Vanmorgen heb ik de Greyhound van 05.25uur genomen naar Kamloops (waar ik nu even ben) om zometeen door te reizen naar Vancouver.
Prachtige landschappen in een strak blauwe lucht schieten voorbij terwijl ik wat wegdoezel met m'n hoofd tegen t raam (totdat je over een hobbelig stukje weg gaat en je hoofd ongenadig hard tegen het raam aan beukt).

Rond 16.40uur (9uur eerder dan in NL) kom ik aan in Vancouver en daarna wil ik nog de veerboot naar Vancouver Island nemen.
Vanavond ben ik 1000km en 1 tijdzone verder dan waar ik vanmorgen begon.

Na alle beweging van afgelopen week en elke dag wel minimaal 1 x nat geregend te zijn kijk ik uit naar de 20 graden, zon, zee en zzzzlapen.
Eindelijk kan na weken de korte broek aan.